Zagospodarowanie terenu przy Sądzie rejonowym w Rzeszowie
Projekt jest odpowiedzą na błędne działania planistyczne i budowlane prowadzone w mieście wraz z MPZP „Kompleks Temida”. Podjęcie się takiego zagadnienia podyktowane jest troską o dobro Rzeszowa i jego rozwój oparty na konkretnym planie urbanistycznym, nie zaś pojedynczych inwestycjach bezładnie wplatanych między istniejącą zabudowę.
Celem projektu jest zagospodarowanie obranego terenu i włączenie go w miejski system urbanistyczny. Projektowanie nowej tkanki połączone jest z poprawą okolicznych struktur zastanych z wykorzystaniem wszystkich możliwych środków: wyburzeń, przebudowy i rozbudowy, zmiany sposobu zagospodarowania i przeznaczenia terenu.
Projekt nowego układu
1. Wykorzystanie najważniejszych elementów istniejących
Podstawę do projektu nowej struktury stanowią istniejące elementy przestrzeni. Za wyróżniające się uznano:
a) Budynek sądu Rejonowego i okrągły plac – ze względu na skalę, i pierwszy, jak na razie jedyny obiekt będący składnikiem proponowanego planu
b) Budynek Zespołu Szkół nr 2 – położenie w najbliższym sąsiedztwie terenu, duża rozłożystość obiektu i działki wpływa znacząco na możliwości zagospodarowania i aranżacji przestrzeni od ul. Rejtana
c) 3 budynki wielorodzinne – mocne kubatury będące łącznikiem między terenem niezagospodarowanym a zabudowanym.
d) Kirkut – duży, zamknięty teren, zawęża dostęp komunikacyjny od ul. Rejtana, stanowi barierę komunikacyjną i widokową
e) Budynek Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologiczne w Rzeszowie – stanowi dominantę widokową i zamknięcie osi biegnącej od placu przed sądem w kierunku zachodnim
f) ul. Rejtana – najważniejsza arteria komunikacyjna; stanowi o możliwościach dojazdowych, stanowi silny, kierunkowy odnośnik
g) ul. Słodka – niewielka uliczka dojazdowa; jedyna możliwość wprowadzenia komunikacyjnego ze strony wschodniej
2. Osie kompozycyjne projektowanego układu
Istniejąca tkanka urbanistyczna nie jest uporządkowana. W celu wprowadzenia ładu zaprojektowano dwa przenikające się układy rusztowo-liniowe. Ich początki stanowią ulice Rejtana i Słodka. Odległości między kolejnymi osiami układów są niejednolite, uzależnione od już istniejących obiektów kubaturowych i systemu komunikacji. Miejsce łączenia się układów jest jednocześnie punktem centralnym, nowego również okrągłego placu mającego być fizyczną kontynuacją istniejącej osi kompozycyjnej.
3. System komunikacyjny
Spośród wyznaczonych osi wybrano główne i poboczne, które utworzyły jednoznaczny, prosty i charakterystyczny układ komunikacyjny. Dokonano podziału na ulice zbiorcze, lokalne, ciągi pieszo-jezdne i szlaki piesze. Zaprojektowano następujący system:
ul. Kustronia pozostała najważniejszą ulicą dojazdową od strony al. Rejtana;
ul. Słodka została poszerzona i przedłużona; stanowi główną trasę dojazdu od al. Niepodległości;
z miejsca łączenia ulic Kustronia i Słodkiem poprowadzono prosty dojazdy do ul. Lwowskiej;
wprowadzono układ obwodnicowy wokół skrzyżowania głównych ulic dojazdowych; jest to podstawa komunikacji po nowym układzie urbanistycznym, wprowadza również nową drogę do układów istniejących,
wokół układów centralnych placów zaprojektowano komunikację w postaci ciągów pieszo jezdnych
pozostałe ulice pomiędzy budynkami zaprojektowano jako trasy wyłącznie piesze
Tak zaprojektowany system zapewnia łatwy dojazd do najważniejszych obiektów o skali ogólnomiejskiej i ogranicza ruch w strefach zwiększonej prywatności. Wprowadza dużą ilość szlaków pieszych.
4. Kwartały zabudowy
Pomiędzy zaprojektowany system komunikacji wprowadzono pełne bloki zabudowy. Przeprowadzono analizy kompozycyjne: pierwszo- i drugorzędne osie kompozycyjne, osie i otwarcia widokowe, dominanty kompozycyjne i elementy krystalizujące. Na ich podstawie dokonano rekompozycji bloków. Poprzez zmiany wysokości, wprowadzanie elementów zacieniających, nadwieszeń, uwypukleń, zmianę materiałów nadano im pożądany kształt i wielkość z zależności od roli, którą mają pełnić.
